düçar

sif. <fars.> Mübtəla, tutulmuş. Naçaram, mən naçaram; Yaman dərdə düçaram. (Bayatı). Düçar etmək – üz-üzə gətirmək, rastlaşdırmaq, məruz qoymaq, uğratmaq. <Hacı Qara:> Amma bu zəmanədək <qanınızı> tökən olmayıb, indi sizi əcəl çəkəçəkə mənə düçar edibdir! M. F. A.. Fəda olum sənə, Seyyid sənin qulamındır; Bu qədr zillətə etmə onu düçar, ey dust! S. Ə. Ş.. <Xırdaxanım:> . . Dərbədər olsun məni bu evə düçar eyləyən! N. V.. Dü- çar olmaq – 1) mübtəla olmaq, tutulmaq, başına gəlmək. Bir belə bəlalara düçar olan, başı qovğalar çəkən, əlbəttə, gərək intiqam fikrini başından çıxarmaya. Ə. H.. <Molla Seyfulla> böyük müsibətə düçar olmuş adam kimi, hərdənbir dərindən ah çəkib, «əstəğfürullah» deyir. T. Ş. S.. Yaşardı gözlərim, oldum o gündən eşqə düçar. H. Cavid; 2) rast gəlmək, rastlaşmaq, üz-üzə gəlmək, təsadüf etmək. Su kənarında qəflətən naçar; Bir quzu bir gün oldu qurda düçar. A. S.. <5-ci məhbus:> Ağa dərviş, bəlkə sən Şah Abbası görmüş olasan, çünki çox vaxt dərviş dərvişə düçar olmaq kimidir. Ü. Hacıbəyov; 3) məruz qalmaq, uğramaq, üz vermək. Nə möhnətdir, bu möhnət bilmirəm, Heyran düçar olmuş. H. x.. Bunların yaşadıqları kənd müharibə cəbhəsinə yaxın olduğundan böyük xəsarətlərə düçar olmuşdu. T. Ş. S..